pLadis İdare Şurası Lideri Murat Ülker, Babalar Günü vesilesiyle, bu özel günün onda çağrıştırdığı hisleri, deneyim ve fikirlerini aktardığı bir yazı kaleme alarak ferdî internet sitesinde yayımladı.
Murat Ülker’in yazısı şu halde:
BABA DUASI MI, ANA DUASI MI? HANGİSİ DAHA MAKBULDUR, NİÇİN SANKİ?
“Babalar ve oğullar ortasındaki ilgiler daima bir tartışma hususudur. Bence babalar için gereken, çocuklarla hayatı birlikte yaşayıp onlara örnek olabilmektir. Çocuklar için gereken ise, vakit varken, onlar daha hayatta iken, babalarına danışabilme fırsatını kaçırmamaktır. İnsan, babasından ailesinden gördüğünü uygulamaktan kendini alamıyor. Babalar ister istemez çocukların rol modeli, hatta bazen aşmaları gereken rakipleri oluyor. Babalar olarak bizim vazifemiz yol göstermek ancak değerli olan bizim çocuklarımıza ne dediğimiz, nasıl davrandığımız değil, kıymetli olan onların dediklerimiz, yaptıklarımıza karşı ne anladıkları, nasıl hissettikleri; bir de onların davranışlarının bize hissettirdiği… Biz onlarla açık bağlantısı öğrendiğimizde oluşan olumlu atmosfer, aile içi bağlantıları çok geliştirici oluyor.
Biz babalar olarak çocuklarımız için endişeleniyoruz, bu tasayla onların kararlarına müdahale etme muhtaçlığı içinde oluyoruz. Lakin kendimizi denetim etmemiz gerekir. Bir biçimde onlarında kendi kararlarını uygulamalarına, yanılgı yapsalar da, bu yanılgılardan ders almalarına, ibret çıkarmalarına müsaade vermemiz gerekiyor.
Tüm bunları örnekler vererek ve deneyimleri aktararak işledim Babalar Gününde.
Buyurun okumaya…
Çünkü; nedrette, yani az olanda değer vardır. Babalar çocuklarını hayata hazırlarken bazen dualarında seçici olabiliyorlar. Annelerle babalar ortasındaki fark bu işte, hepimiz biliriz ki, anneler çocuklarına her durumda haddinden çok cömert davranırlar.
Babalar ve oğullar ortasındaki alakalar daima bir tartışma hususudur. Bu husus birçok romanda, sinemada işlenmiştir. Bunlar çok çeşitlidir, kiminde baba yeterli örnektir, kiminde çocuklarını terk etmiştir. Kimilerinde çocuklar hayırsız çıkar, babaları kahreder, bazen de baba ve oğul sulh içinde yaşarlar, birbirlerine takviye olurlar. Elbette hepsinin hayatta karşılıkları mevcut.
Bence babalar için gereken, çocuklarla hayatı birlikte yaşayıp onlara örnek olabilmektir. Çocuklar için gereken ise, vakit varken, onlar daha hayatta iken, babalarına danışabilme fırsatını kaçırmamaktır. Bunları deneyimime dayanarak yazıyorum. Çok şükür benim babamla olan alakam böyleydi, artık de elimden geldiği kadarıyla çocuklarımla bu türlü bir münasebet kuruyorum. Babam güya biz yetkiliymişiz üzere işlerini bazen bize sorduğunu ve buna çok şaşırdığımı hatırlıyorum. Şaşırmakla birlikte, ona gerçek yanıtı verebilmek için de çok uğraşırdım. Demek ki babam bu türlü yaparak, sabırla adım adım öğretirmiş bize yaşamayı!
Şimdi biz de ailemizde gündemli toplantılar yapar, hatta tartışır, kararlarımızı daima bir arada alırız. Bazen çocuklar soruyor, “toplantı yapmayacak mıyız” diye. Bizim meskende çocuklar, küçüklüklerinden itibaren ne vakit ne yiyecekler, ne giyecekler, ne alışveriş yapacaklar üzere hususlarda kendileri karar verdiler. Doğal bunda eşimin pedagog olmasının çok faydası oldu. Artık büyüdüler, kendi kararlarını kendileri vermeyi yaşayarak öğrenip, bunu bir hayat üslubu haline getirince üniversite hatta iş hayatına adaptasyonları kolay oldu.
İnsan, babasından ailesinden gördüğünü uygulamaktan kendini alamıyor. Babalar ister istemez çocukların rol modeli, hatta bazen aşmaları gereken rakipleri oluyor. Ben mesela ailemin üçüncü çocuğuyum. Ben büyürken babam konut ve otomobil sahibi oldu. Durumumuz uygundu lakin imkanlarımız kısıtlıydı. Mesela yerli muz çok az, o da turfanda değilse yenirdi. Daha sonra da bu türlü yaşamaya devam ettik.
Bizim çocuklarımız da tasarrufu, kısıtları öğrendiler. İsraf etmemeyi, harçlıklarını bütçelemeyi becerdiler. Çocuklar küçükken babalık biraz daha kolay oluyor da, gençlik periyotlarında onlara rehber olmak daha güçleşiyor, iş hayatına girdiklerinde ise, hele dijital dünyanın süratle değişen koşullarında bazen onlar size rehberlik ediyor!
Hatırlarım denize olan tutkum babamı biraz korkutmuştu. Ben gençken deniz macerama kiralık sandalla başlamış, kürek çekerek pazu sahibi olduktan lakin bir sene sonra motorlu sandal için babamdan müsaade çıkmıştı. Üniversiteye girince de, balıkçılık ve denizi bırakıp, tekneyi satıp, sermaye yapıp, o vaktin üniversitelilerine yakışır formda ortaklı bir kitabevi açmış, üstüne bir de arkadaş kazığını tatmış, batmıştım. Babam bana, bütün bunları yaparken, yıllar içinde hem mani, hem de dayanak olmuştu. Bense, adım adım hayatı öğreniyordum. Bugün bile hala şaşıyorum bazen yapageldiklerime, malum akacak kan durmaz!
Babalar olarak bizim misyonumuz yol göstermek, fakat değerli olan bizim çocuklarımıza ne dediğimiz, nasıl davrandığımız değil, değerli olan onların dediklerimiz, yaptıklarımıza karşı ne anladıkları, nasıl hissettikleri; bir de onların davranışlarının bize hissettirdiği… Biz onlarla açık bağlantısı öğrendiğimizde oluşan müspet atmosfer aile içi münasebetleri çok geliştirici oluyor.
Yazı buraya gelince Fatma Barbarosoğlu’nun 2016da yazdığı bir yazıyı anımsadım. (https://www.yenisafak.com/yazarlar/fatma-barbarosoglu/babalarin-ogullardan-yana-zor-imtihani-2029671) Barbarosoğlu Beşir Ayvazoğlu‘nun “Saatler, Ruhlar ve Kediler” isimli yapıtına dayanarak Mehmet Akif Ersoy’un oğlu Emin ile imtihanını anlatıyordu…
Altı çocuğu olan Mehmet Akif’in oğuldan yana imtihanı büyük oğlu Emin’dendir.Adını Emin koyduğu oğlu ile birinci sorunu oğlunun çarçabuk palavra söylemesidir. Halbuki birbirinden ayrılmayan bir baba oğul bağlantısı vardır. Ulusal Çaba periyodunda Burdur ve Biga milletvekili olan Mehmet Akif bir emekli maaşından bile yoksun olarak 1923, 1924, 1925 kışını dostu ve hamisi Abbas Halim Paşa’nın yanında Kahire’de geçirir. Babasının yokluğunda Emin uygunsuz arkadaşlar edinip içki ve esrara alışır.
Mehmet Akif oğullarına çok âlâ bir eğitim vermiştir. Emin de çok güzel Arapça ve İngilizce bilmektedir. Çok âlâ bildiği Arapça 1934 yılında hayatının akışını değiştirecektir. Kur’an’dan ayetler okuyup tefsir ettiği için irtica suçlamasıyla tevkif edilip Divan-ı Harb’e verilir. Kur’an tefsir ettiği için mahkum olan Emin, terhis olduktan sonra berduş olur, para için hamallık yapar. Emin Ersoy,1939 yılında akıl hastanesine sevk edilir. Bir orta hayatı nizama girer, evlenir. Lakin uzun sürmez, 1966 yılında eşini kaybedince kendini tekrar içkiye ve esrara verir. Bir kaç ay daha akıl hastanesinde kalır, taburcu edildikten sonra Tophane’de terk edilmiş bir kamyonun içinde yatıp kalkmaya başlar…
Aile bireyleri neden birbirine uzak düşmüştür? Neden erkek kardeşi Tahir ve kız kardeşleri, enişteleri Emin Ersoy ile ilgilenmemiştir? Bu soruların karşılığını bilmiyoruz. Emin için, şanssız bir çocuk deyip geçmeli miyiz yoksa aile terbiyesine karşın meşrep ve mizacın vaktin ruhu ile buluşan tarafları üzerine mi baş yormalıyız? Sonuçta Emin hem irtica, hem de firar kabahatinden mahkum olmuştur.
Evet çok acıklı ve düşündürücü bir hikaye lakin Tevfik Fikret ve Mehmet Akif kutuplaşmasında İslamcılar Haluk’un papaz oluşunu tenkit konusu yapmış lakin Mehmet Akif’in oğlunun esrarkeşliğini görmezden gelmiştir. Meğer ibret çıkarılamayan geçmiş, sorun üretmeye devam edecektir.
Biz babalar olarak çocuklarımız için endişeleniyoruz, bu kaygıyla onların kararlarına müdahale etme gereksinimi içinde oluyoruz. Lakin kendimizi denetim etmemiz gerekir. Bir biçimde onlarında kendi kararlarını uygulamalarına, kusur yapsalar da, bu yanlışlardan ders almalarına, ibret çıkarmalarına müsaade vermemiz gerekiyor.
Bunu babamla olan deneyimlerime dayanarak söylüyorum. Mesela Çizi eserimiz çok tutmuştu ve talebi karşılamak için üretimi artırmamız gerekmekteydi. Çizi tesisinden bir tane daha yapmamız gerekiyordu. Ama makinenin en kıymetli aksamı otomatik besleme kısmıydı. Yenisini yerli yapmak için söktük modüllerine baktık. Birebirini yapmak için o vaktin parasıyla 90 bin lira gerektiğini hesapladık. Yani epey değerli bir sayı. Asıl makine paslanmaz çelikten yapılmıştı. Biz tasarruf edebilmek için demirden yaptık ve krom kaplattık. Babam da ne olacak diye bizi izliyor. Bu çalışmaları yaptığımız sıralarda, Sabri Bey’e bir mektup geldi. Atölyede çalışan bize yakın bir emektar ustamız yazdığı mektupta, … parası şu kadar tutuyor, bu çocuk seni batıracak Sabri Beyefendi haberin var mı? diyor.
Sabri Beyefendi bana sordu, ben; “Usta haklı, robot çalışmazsa para kaybederiz. Ancak kaybın az olması için şöyle şöyle yaptım. Ayrıyeten çalışmaması için bir neden yok.” dedim. Hakikaten yaptık, çalıştı. Sonra o robottan birkaç tane daha yaptık ve üretimimizi artırdık. Şayet babam o emektar usta üzere düşünse bu asla olmayacaktı. Çocuklar babalarının onlara güvendiği ölçüde ilerleyebiliyorlar.
Önemli olan çocukları dinlemek, anlamak, onların da bizi dinlemesini ve anlamasını sağlamak. Onlar büyüyünce de sıkı bir arkadaş hatta dost olmak. Devası açık irtibat; hissedileni paylaşmak, hissettiklerini sormak, kendin için beklediğin itinası onlara da göstermek. Bu Babalar Günü gelmişken bunları sizlerle paylaşayım dedim. Kusurlarımdan öğrenmemi, dinlemeyi, çocuklarıma yeterli birer arkadaş olmamı sağlayan babam Sabri Ülker’i bir sefer daha rahmet ve minnetle anıyorum. Rabbim bizleri cennetinde buluştursun.”